این ننگ هیچگاه از بین نمی رود
به گزارش ایت بال، در ورزش ایران پس از مثبت شدن تست دوپینگ یک ورزشکار، نه فقط او بلکه برخی از مسؤلان هم با بهانه آوردن تلاش می کنند مسئولیت این اتفاق را از ورزشکار سلب کنند اما در دوپینگ مقصر اول و آخر خود ورزشکار است.
شبنم روحی؛ دوپینگ یکی از بدترین اتفاقات در دنیای ورزش است و هر ورزشکاری که مُهر دوپینگ روی پیشانی اش خورده باشد بسختی می تواند اعتماد و اعتبار گذشته خودرا بازیابی کند.
پیداش دوپینگ
نمی توان تاریخ دقیقی برای ثبت نخستین دوپینگ در ورزش جهان اعلام نمود اما بسیاری معتقد هستند در همان المپیک باستان هم حاضران از مواد نیروزا استفاده می کردند؛ بطور قطع نه به شیوه امروزی. در آن زمان دوپینگ ممنوع نبود و خیلی از ورزشکاران با استفاده انجیر می توانستند قدرت بیشتری پیدا کنند. بعدها که علم داروشناسی رواج پیدا کرد خیلی از کیمیاگران برای افزایش نیروی جسمانی داروهای ترکیبی به ورزشکاران تجویز می کردند که گاهی به مرگ آنها هم می انجامید! در مردم باستان هم گاهی عصاره هایی از گیاهان، حیوانات و حتی انسان ها گرفته می شد و حتی در همان دوران مردم پس از اخته شدن حیوانات دستگاه تناسلی آنرا می خوردند؛ حتی این مساله درباب انسان ها هم دیده شده است.
بعد از سالیان دراز و در دهه 1950 غده هیپوفیز انسان استخراج شد. نکته جالب این که پس از حدود 30 سال و در دهه 1980 ورزشکاران با استفاده از همین دانایی آغاز به سواستفاده حرفه ای کردند تا قدرت خودرا بالا برند.
تا اندازه ای پزشکان و تصمیم گیرندگان علم و دانش دنیای ورزش بر استفاده راه های مشروع جهت افزایش عملکرد ورزشکاران تأکید دارند اما وسوسه دست از سر ورزشکاران برنمی دارد و طمع رسیدن به قدرت آنها را رها نمی کنند. بسیاری تصور می کنند تنها دلیل مخالفت با دوپینگ بی عدالتی است اما اینطور نیست. یکی دیگر از مهم ترین دلایل بحث سلامت افراد است چونکه ناآگاهی ورزشکاران و وسوسه کسب موفقیت بیشتر سبب می شود آنها خطرات استفاده از داروها را نادیده بگیرند.
در سال 1941 اسب 18 ساله به نام "هالووی" پس از درمان در مسابقات گوناگون به پیروزی رسید و بعدها مشخص شد این مساله به خاطر تأثیر تستسترون و دیگر استروئیدهای آنابولیک در دوره درمان بوده است.
تا پیش از آن که استفاده از داروهای دوپینگ ممنوع شود هم خیلی از ورزشکاران در المپیک مدرن هم دوپینگ می کردند. در سال 1904 توماس هیکس برنده ماراتن در طول مسابقه چندین بار استریکنین و براندی استفاده کرد! در المپیک لس آنجلس در سال 1932 هم گفته می شد شناگران ژاپنی با اکسیژن پرشده در مسابقات حاضر بودند!
سال 1969 سردبیر یک رسانه ورزشی استروئیدهای آنابولیک را "صبحانه قهرمانان" نامید.
دوپینگ پدیده منفی و همه گیر
دوپینگ حد و مرز نمی شناسد و اینطور نیست که بگوییم یک کشور از این نظر سفید و کشور دیگر سیاه است. استفاده از مواد نیروزا یکی از پدیده هایی است که در تمام دنیا دیده می شود. کوشش های زیادی در کشورها انجام شده که این مساله از بین برود اما هیچ وقت صفر نشده و شاید به جرات بتوان گفت پیشرفت علم راه های مخفی دوپینگ را هم هموارتر کرده است!
در ایران هم بارها دوپینگ برخی چهره های مطرح سبب تعجب ورزش دوستان شده است. یکی از مواردی که در خیلی از اوقات پس از مثبت شدن دوپینگ ورزشکاران به ویژه در ایران رخ می دهد انکار است! ورزشکاران پس از مثبت شدن تست دوپینگ تلاش زیادی می کنند تا وجهه خودرا بازهم حفظ کنند و بنابراین ابتدا موضوع را رد می کنند؛ در ادامه از علت ماجرا اظهار بی اطلاعی می کنند و در نهایت هم می گویند نمی دانیم چه کسی این کار را با ما انجام داده است؛ البته باید اصرار کرد که همیشه اینطور نیست و گاهی ورزشکار اشتباه خودرا پذیرفته و بصورت رسمی عذرخواهی می کند.
متاسفانه در ورزش ایران گاهی مسؤلان هم با ورزشکار همراهی می کنند و ناآگاهی او از دوپینگ را تایید می کنند و می گویند " فلان ورزشکار اصلا احتیاجی به دوپینگ ندارد و او تمام مسایل اخلاقی را رعایت می کند."
خود ورزشکار هم گاهی بهانه های عجیب می آورد و مثلاً می گوید بدن من این ماده کشف شده در آزمایش را بیش از حد تولید می کند و همین سبب مثبت شدن دوپینگم شده است! در نهایت هم پس از پایان محرومیتش خیلی زود باردیگر نامش در فهرست دوپینگی ها قرار می گیرد البته این دفعه با یک ماده ممنوعه جدید.
در موارد بسیار خاص این اتفاق پیش آمده که به علت شرایط درمانی که ورزشکار پشت سرگذاشته است او از افترا اصلی دوپینگ رهایی می یابد اما این به مفهوم جریمه نشدن او نیست؛ حتی برای چندین ماه و کوتاه مدت هم که شده محروم می شود.
همان طور که گفته شد تعدادی از ورزشکاران ایرانی پس از مثبت شدن تست دوپینگ شان کاری جز انکار انجام نمی دهند اما نه فقط ورزشکاران بلکه مسؤلان هم باید بدانند که مقصر اول و آخر هرنوع دوپینگی در سرتاسر دنیا خود ورزشکار است.
اینکه من نمی دانستم و یک قرص خوردم؛ نمی دانستم و در غذایم ماده ای ریخته شده؛ برای درمان پزشکی یک دارو را مصرف کردم و خیلی از موارد دیگر فقط و فقط بهانه و توجیه است.
نکته جالب توجه این است که ناآگاهی خودش یک نکته منفی برای یک ورزشکار است. ورزشکاری که در سطح مدال آوری در قاره است؛ سهمیه المپیک می گیرد؛ شانس قهرمانی المپیک است؛ در پارالمپیک مدال آور است یا خیلی از عناوین مهم ورزشی را کسب کرده باید از خود مراقبت کند. او باید نسبت به داروها و شرایط درمانی که برای بیماری های مختلف پشت سر می گذارد یا مواد غذایی که مصرف می کند آگاهی کامل داشته باشد.
در سالهای اخیر یک ورزشکار المپیکی ایران که اتفاقا شانس مدال آوری در بازیها را هم داشت به علت این که پزشکان مربوطه را در جریان درمان خود قرار نداده بود تست دوپینگش مثبت شد و حضور در مهم ترین تورنمنت ورزشی را از دست داد و در نهایت هم گفت نمی دانستم و مقصر نبودم!
گاهی دیده شده ورزشکار و حتی رئیس فدراسیون و مربی می گویند شخصی که دوپینگش مثبت شده نه مسابقه مهمی را پیش رو داشته و نه احتیاجی به چنین اقدامی بوده است اما همه این ها توجیه است. تمامی داروهای ممنوعه شیوه تأثیر آنها کوتاه مدت نیست و همه می دانند که دنیای دوپینگ بسیار گسترده است. بروزرسانی های گوناگون و دائمی در فهرست موارد ممنوعه هم بدین منظور است.
در سالهای گذشته یک ورزشکار ایرانی پس از مثبت شدن تست دوپینگش مدعی شده که فقط یک قرص ریز خورده است و تا این حد ناآگاه است که تصور می کند برای دوپینگ ضروری است یک دوره قرص بزرگ استفاده کند!
گاهی هم پزشک شخصی مقصر می شود تا افترا ها از ورزشکار رفع گردد که این مساله هم فایده ندارد. این وظیفه ورزشکار است که زمان رفتن به پزشک مراقبت های لازم را انجام داده و هر دارویی که برای او تجویز می شود را با آژانس مبارزه با دوپینگ چک کند.
هرشخصی حتی غیر از ورزشکاران در مسابقات دیده اند که ورزشکار پیش از استفاده از آب معدنی پلمب آنرا بازرسی می کند و در کادرفنی هم خیلی از نفرات به این مسایل توجه می کنند؛ البته اگر اتفاقی هم رخ دهد بازهم خود ورزشکار مقصر است و فقط حضور یک همراه در این اقدام شخص دیگر را هم به جریمه اضافه می کند و هیچ اتهامی از او سلب نمی شود.
دوپینگ در دنیای ورزش زیاد است اما هیچ وقت عادی نشده و هنوز در سرتاسر جهان ورزشکاران دوپینگی با از بین رفتن یا کاهش محبوبیت مواجه می شوند؛ اتفاقی که برای یانیک سینر تنیسور مطرح ایتالیایی هم رخ داد. این موضوع سبب شده که در ایران بسیاری بدنبال سفیدکردن ورزشکار دوپینگی باشند و بجای آن که او را سرزنش کنند به دفاع از او می گویند این شخص بی گناه است! به نظر می آید نه فقط ورزشکاران بلکه مسؤلان ورزش ایران آگاهی رفتاری خودرا درباره ی دوپینگ بالا برند و بدانند با بهانه نمی توان این ننگ را سفید کرد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب