كاپیتان تیم ملی پارا تنیس روی میز:
۷ بار عمل شدم اما خبری از مسئولان خوزستان نیست!
به گزارش ایت بال، خوزستان کاپیتان تیم ملی پاراتنیس روی میز بااشاره به بی توجهی مسئولان ورزشی و سیاسی استان خوزستان، اظهار داشت: متأسفانه ما مرده پرست شده ایم و منتظر هستیم یک قهرمان یا پیشکسوت فوت شود و بعد با حضور در مراسم او خودنمایی نماییم.
حمید شیخ زاده در گفت و گو با ایسنا درباب بی توجهی مسئولان به وی در صورتیکه از ۱۳ فروردین سال جاری در بیمارستان بستری و تحت مراقبت است، اظهار داشت: از مردادماه سال قبل که در مسابقات کشورهای اسلامی شرکت کردم، در جریان همین رقابت ها یک زخم در قوزک پای من به وجود آمد که در همان جا بوسیله فدراسیون پزشکی ورزشی تحت درمان قرار گرفتم و وقتی هم به ایران برگشتم، پای من در یکی از بیمارستان های اهواز تحت چند عمل جراحی قرار گرفت. درحال مداوای این زخم بودم که متأسفانه گرفتار زخم بستر شدم و علاوه بر این زخم، در بخش دیگری از کمرم زخم دیگری به وجود آمد و همین ها موجب شد که در ناحیه کمر گرفتار عفونت شدید شوم. به صورتی که ماه ها با این بیماری درگیر بودم تا اینکه در نهایت از ۱۳ فروردین ۱۴۰۲ به سبب شدت عفونت به وجود آمده تا حالا در بیمارستان بستری هستم.
وی با اشار به هفت عمل جراحی که برای مداوی این ورزشکار از سال قبل تا حالا انجام شده است، افزود: در همین مدت اخیر نیز فقط چهار بار به اتاق عمل رفتم تا پزشکان بتوانند عفونت شدید به وجود آمده را درمان کنند و به صورتی زخم به وجود آمده جراحی و بهبود پیدا کند. پزشکان گفته اند اگر از این طریق نتوانند این مشکل را برطرف کنند باید تحت عمل جراحی پلاستیک قرار بگیرم.
کاپیتان تیم ملی پاراتنیس روی میز اظهار داشت: در طول این مدت فقط یک دفعه آقای بنی تمیم مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان برای ۱۰ دقیقه از من عیادت داشت اما رییس هیات تنیس روی میز خوزستان یا دبیر وی و هیچ مسئولی از بهزیستی نه فقط به سراغ من نیامدند، بلکه حتی یک تماس یا یک پیام هم از جانب آنها نداشتم.
وی با اشاره به کسب مدال برنز جهانی اش در سال ۷۴، عنوان کرد: آن زمان من ۲۵ سال داشتم و مجرد بودم که وزیر ورزش اسرائیل به من پیشنهاد نمود که همین جا ماشین آماده است و سوار شو و به اسرائیل برو و برای ما بازی کن اما من یک وجب از خاک وطن خودرا به هزار میلیارد تومان پول ندادم و به ایران برگشتم و تا حالا با افتخار ۴۰ سال است که برای کشورم مدال آوری می کنم و کاپیتان تیم ملی هستم اما این همه سال برای آقایان مدال آوردم و آنها پز مدال هایم را دادند و عکس گرفتند و رفتند و هیچ اتفاق دیگری برای خود من رقم نخورد. الان که تنها روی تخت بیمارستان هستم، متوجه شدم وقتی آن جمله «قهرمان زنده را عشق است» را شنیدم به چه مدلول بود. متأسفانه ما مرده پرست شده ایم و منتظر هستیم یک قهرمان یا پیشکسوت فوت شود و بعد با حضور در مراسم او خودنمایی نماییم. در صورتیکه قبل از آن وقتی او زنده بود اهمیتی برایش قائل نبودیم.
شیخ زاده اشاره کرد: حداقل رییس هیات تنیس روی میز خوزستان یک پیام به من می داد تا در چنین شرایطی از نظر روحی بهتر شوم. آقای بنی تمیم که به عیادت من آمد بسیار خوشحال شدم و من انتظار دیگری جز همین پیگیری از مسئولان نداشتم و ندارم. من تا حالا هیچ گاه انتظار مالی از هیچ مسئولی نداشتم؛ برای سه بار می توانستم سهمیه پاراالمپیک را بگیرم که در جریان کسب سهمیه ها مقابل ورزشکار اسرائیلی قرار می گرفتم و به خاطر کشورم انصراف می دادم. من در تمام این سال ها خیلی سختی کشیدم و در چنین شرایطی ۴۰ سال قهرمان ایران و تیم ملی بودن خیلی دشوار است.
وی بیان کرد: من با وجود این همه مدال آوری در سن و سالی که می توانستم به استخدام ارگانی دربیایم متأسفانه صاحب شغل نشدم و در این سال ها هر وقت بواسطه مدال آوری جایزه ای هم دریافت می کردم، صرف درمان می شد. در حقیقت من در تمام این سال ها هیچ گاه انتظار کمک مالی نداشتم و مگر وقتی همین اخیراً آقای بنی تمیم به عیادت من آمد هزینه بیمارستان من را پرداخت کرد یا اگر مدیرکل بهزیستی یا رییس هیات بیایند مقرر است کمک مالی به من داشته باشند؟ من فقط حمایت معنوی آنها را می خواستم. یک بیمار وقتی که روی تخت بیمارستان است یک پیام می تواند حال او را بهتر کند، چه برسد که آن بیمار یک ورزشکار و قهرمان باشد و با دیدن این پیام از طرف مسئولان متوجه شود که کوشش های وی در این سال ها مورد توجه مسئولان بوده است.
این ورزشکار رشته پاراتنیس روی میز اظهار داشت: من حتی از استاندار خوزستان هم انتظار دارم و معتقدم مسئولان نباید خودشان را از مردم و ورزشکاران جدا کنند. سال قبل که از مسابقات کشورهای اسلامی در ترکیه به ایران برگشتم، فرماندار و نماینده ایذه پس از مدال آوری حتی یک پیام خشک و خالی هم برای من ارسال نکردند و به خودشان زحمت ندادند از من دلجویی کنند، آن هم از ورزشکاری که با پای زخمی در ترکیه یک نقره و یک برنز مثل چهار سال پیش از آن برای شهر و استانش کسب کرده بود. من بسیاری از این بی عدالتی ها دیده ام و خم به ابرو نیاورده ام و در ادامه نیز اگر خدا کمک نماید و عمری باقی باشد باز هم برای خوشحال کردن دل مردم بختیاری شهرم ایذه، سخت تمرین می کنم تا با کسب مدال هایم لبخند روی لب های آنها بنشیند.
وی عنوان کرد: در حالی مسئولان استان و شهر ایذه نسبت به من بی توجه هستند که سایر دوستانم در استانهای دیگر نماینده و فرماندار شهرستان شان مرتباً پیگیر آنها بوده و هستند. جالب است من خودم پس از مسابقات عکس و مقام هایی که کسب کرده بودم برای نماینده و فرماندار ایذه فرستادم که حتی جواب پیام را هم ندادند، آن هم مسئولانی که باید حامی من باشند. درد دل زیاد است.
شیخ زاده اظهار داشت: مصیبت ما زمانی بیشتر شد که رشته ما را از بدنه فدراسیون و هیات جانبازان و معلولان جدا کردند و به فدراسیون تنیس روی میز دادند که فکر می کنم همه ورزشکاران این رشته ناراضی هستند چون هم هیات و هم فدراسیون امکانات و زیرساخت های لازم برای یک ورزشکار معلول را ندارد. در حقیقت ما از همه جا رانده و مانده شده ایم. از وزارت ورزش درخواست می کنم دراین زمینه تجدیدنظر کند.
وی با قدردانی از چهارلنگ و نوروزی، مربیانش که در این سال ها زحمات زیادی برای او کشیده اند، افزود: خطاب به افراد و مسئولانی که موجب دلسردی ورزشکاران می شوند باید بگویم ما با این بی مهری ها بزرگ شده ایم و به راه خود ادامه می دهیم. حتی اگر از نان خانواده مان بزنیم ورزش را رها نمی نماییم.
این ورزشکار در آخر نیز بیان کرد: حالا یک راکت تنیس روی میز برای یک فعالیت یکساله ۱۵ میلیون تومان می شود و چرا نباید مسئولان به یک ورزشکار توجه داشته باشند؟ چرا باید نخبه ها و قهرمان های ما بروند و برای کشورهای دیگر مدال آوری کنند؟
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب